کد مطلب:78049 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:106

و قال علیه السلام لكمیل بن زیاد النخعی: «یا كمیل، مر اهلك ان یروحوا فی كسب المكارم و یدلجوا فی حاجه من هو نائم، فو الذی وسع سمعه الاصوات، ما من احد اودع قلبا سرورا، الا و خلق الله له من ذلك السرور لطفا، فاذا نزلت به نائبه، جری الیها كالماء فی انحداره حتی یطردها عنه، كما تطرد غریبه الابل.» یعنی و گفت علیه السلام به كمیل پسر زیاد نخعی كه ای كمیل! امر بكن اهل و خویشان تو را كه حركت كنند در روز در تحصیل مكارم اخلاق و سیر كنند در شبها در برآوردن حاجت كسی كه توانایی بر حاجتش ندارد، پس سوگند به آن كسی كه احاطه كرده است شنوایی او جمیع آوازها را، كه نیست از كسی كه داخل گرداند در دل كسی فرحی و خوشحالی (ای)، مگر اینكه خلق می كند خدا از برای او از جهت آن فرح، لطف و مرحمتی را كه هرگاه فرود آید به او مصیبتی، جاری می شود آن لطف به سوی آن مصیبت، مانند آب جاری در فرود آمدنش، تا اینكه دور می گرداند آن مصیبت را از او، مانند راندن گله بان شتر غریب را از گله ی خود.